Dlaczego hospicjum? Tu moje życie ma sens!

- Pani Tereso, dlaczego hospicjum?

- Własna choroba, bezradność, całkowite uzależnienie od innych... I ogrom ludzkiej życzliwości, bezinteresownej pomocy, co pozwoliło mi znów stanąć na nogi. Jak więc mogłabym nie oddać innym tego, czym obdarowano mnie w tych trudnych dniach choroby...
- Czy od początku była Pani pewna, że to miejsce dla Pani?

- Nie wiedziałam, czy mam już wystarczająco dużo sił, by podjąć pracę w hospicjum stacjonarnym. Zaczęłam więc od dzieci. Takich bezbronnych, cierpiących, a przecież tak bardzo zasługujących na miłość.

- Na czym polegał Pani wolontariat?

- Nie mogłam pomóc im w chorobie, ale mogłam dać im swój czas - na opowieści, zabawy, przytulanie. A ich umęczonym rodzicom dać chwilę odpoczynku. Patrzyłam na te młode matki, które całe swoje życie podporządkowały swoim dzieciom, rezygnując ze zwykłych, codziennych przyjemności. Gdy mogły mi już zaufać, zrozumiały, że mogą zostawić ze mną swoje skarby - mogły nareszcie pochodzić po sklepach bez patrzenia na zegarek, pójść do kina i na kawę z dawno niewidzianą przyjaciółką. A ja - zakochana w tych swoich „wnukach" - z radością obserwowałam każdy najdrobniejszy postęp w ich rehabilitacji. Dzięki wizytom na różnych uroczystościach organizowanych przez hospicjum dla dzieci pozostających pod jego opieką - poznałam i samo hospicjum. I uznałam, że już mogę...

- A co Pani z tego ma?
- Dziś nie wyobrażam sobie, że m
ogłoby mnie tu nie być. Tu - dając serce, otrzymuje się je podwójnie. Radości z bycia z „naszymi" chorymi nie da się porównać z niczym. Tu moje życie ma sens!Not. Piotr Kławsiuć