Ekranowy wizerunek kobiet dojrzałych

Filmy inne niż wszystkie

Czy wobec tego wszystkie filmy podążają za opisanym wyżej schematem? Przyjrzyjmy się tym, które zdaniem recenzentów-seniorów współpracujących na potrzeby projektu z Brytyjskim Instytutem Filmowym, z różnych względów wyróżniają się spośród innych.

Harold i Maude (1971)

Harold i Maude to opowiedziana z niezwykłym humorem i ciepłem historia dwojga nieprzystosowanych: młodego mężczyzny i starszej kobiety, którzy odnaleźli siebie nawzajem w nieprzyjaznym im świecie, aby zaprzyjaźnić się i obdarzyć uczuciem. Harold jest kłopotliwym młodzieńcem wychowanym przez nadopiekuńczą matkę w zamożnym domu klasy średniej. Chłopak ma obsesję na punkcie śmierci i często inscenizuje własne samobójstwa. Matka Harolda jedyną szansę na powrót swojego syna na łono społeczeństwa i „normalne” życie widzi w jego ożenku.

Harold ostatecznie zakochuje się ale w uroczej, zwariowanej, utalentowanej 80-latce, Maud, którą poznaje podczas pogrzebu. Ta uczy go radości życia, pokazuje mu je w różnorodnych formach, aż w końcu chłopak budzi się do życia i miłości. Miłość przychodzi jednak za późno, bo choć Harold zyskuje dzięki niej odwagę do bycia szczęśliwym i życia na swój własny sposób, Maud postanawia odejść, gdy ogrom zewnętrznych kłopotów zaczyna ją przerastać. W odejściu ukochanej kobiety obsesja śmierci Harolda znajduje niejako swoje dopełnienie i wyzwolenie.

“Mam szczerą nadzieję, że za 20 lat również i moje życie będzie tak pełne wrażeń i nowych możliwości”. „Nigdy wcześniej nie oglądałam filmu, który w taki sposób pokazywałby starszą kobietę…to naprawdę podnosi na duchu”, wyrażali swoje opinie recenzenci.

Dworzec nadziei (1998)

Na największym dworcu kolejowym w Brazylii – Central do Brasil, w rogu hali dworcowej stoi mały stolik, przy którym emerytowana nauczycielka, Dora za drobną opłatą pisze listy analfabetom, biedakom i osobom poszukującym swoich bliskich. Pozornie życzliwa i dobroduszna, w rzeczywistości nigdy nie wysyła listów swoich klientów. Pewnego dnia Dora pisze list w imieniu Any, która poszukuje ojca swojego dziewięcioletniego synka, Josue. Nie doczekawszy się odpowiedzi, Ana dyktuje Dorze następny list. Po wyjściu z budynku, kobieta nagle ginie pod kołami autobusu. Dora przygarnia osieroconego chłopczyka, ale tylko po to, by sprzedać go handlarzom ludzkimi organami. Dręczona wyrzutami sumienia, odbiera go jednak z rąk przestępców i wraz z nim wyrusza na poszukiwania zaginionego ojca. Niezwykła podróż całkowicie odmienia jej życie...Z początku nie wie jeszcze, że u jej kresu odnajdzie zapomniany świat własnych uczuć.

„Dworzec nadziei” przemawia do rozumu, a jednocześnie porusza serce”, napisała Jean Chen w internetowym magazynie Hollywood On Line.

Film był nominowany do Oscara w kategorii najlepszy film obcojęzyczny oraz najlepsza rola kobieca. Zdobył też nagrodę Złotego Niedźwiedzia na Festiwalu Filmowym w Berlinie w 1998.