Ekranowy wizerunek kobiet dojrzałych

Matka (2003)

May po śmierci męża przeprowadza się do Londynu, gdzie mieszkają jej dorosłe dzieci. Boi się, że zamieni się w jedną z tych niewidzialnych starszych pań, których życie jest w mniejszym bądź większym stopniu skończone. Dodatkowo Bobby i Paula niezbyt entuzjastycznie witają rodziców i od początku widać, że rodzina nie jest ze sobą bardzo zżyta W Londynie nikt z rodziny nie ma czasu dla May i nikogo specjalnie ona nie obchodzi. Dopiero partner Pauli, młody mężczyzna w pełni sił okazuje jej prawdziwe zainteresowanie i poświęca więcej uwagi. Pod jego wpływem May przypomina sobie o marzeniach, które pogrzebała wiele lat temu wychodząc za mąż. W wieku ponad sześćdziesięciu lat i nie zważając na konsekwencje, przeżywa prawdopodobnie najbardziej namiętny romans swego życia.
„Podobnie jak wszystkie kobiety z jej pokolenia, May zgodziła się na pewne rzeczy, kiedy była bardzo młoda. Dopiero kiedy po śmierci męża nagle zaczęła być sobą i odnalazła siebie, zaczęła sobie zdawać sprawę z tego kim jest naprawdę”, mówi odtwórczyni głównej roli, Anne Reid.
„Matka odkrywa, że po stracie męża, straciła również tę konstrukcję, dzięki której jej życie było stabilne i w pewnym sensie martwe. May staje się swego rodzaju buntowniczką, zwraca się przeciwko przeszłości i zaczyna myśleć o własnej seksualności, jej własna przyjemność nabiera wartości. Dzieje się to kosztem wielu rzeczy…”, dodaje Hanif Kureishi, scenarzysta filmu.
Obraz, co warte podkreślenia, wywołał też najwięcej kontrowersji wśród starszych widzów oglądających go na prośbę BFI.

Lawendowe wzgórze (2004)
Kornwalia, rok 1936. Dwie starsze siostry, Ursula i Janet, wiodą spokojne życie w położonym nad morzem domu. Być może świat zmierza do nowej wojny, ale zanurzone w swej samotności panie tego nie dostrzegają. Janet jest wdową, straciła męża w dniach Wielkiej Wojny, druga, młodsza, Ursula przez całe życie była samotna. Pewnego dnia morze wyrzuca na brzeg młodego mężczyznę. Siostry znajdują go, przywracają życiu i przenoszą do swego domu. Młodzieniec nie zna angielskiego, za to biegle mówi po niemiecku, wkrótce się okaże, że nazywa się Andrea Marowski, jest polskim Żydem i utalentowanym skrzypkiem, który wypadł za burtę statku wiozącego go do Ameryki.
Pojawienie się przybysza burzy dotychczasowy spokój u niektórych mieszkańców wioski. Ursula pomimo bariery wiekowej i językowej, bez pamięci zakochuje się w rozbitku. Rozkwitająca o niego zazdrość wystawia na próbę miłość sióstr. W Janet budzi uczucia macierzyńskie, ale i bolesne wspomnienia nie do końca spełnionej miłości, której kres położyła wojna. Z kolei Ursula doświadcza bodaj pierwszego w życiu płomiennego uczucia – uczucia, którego młodzieniec nie potrafi odwzajemnić. Zakochuje się natomiast w mieszkającej po sąsiedzku letniczce, siostrze wybitnego dyrygenta, która składa obietnice pokierowania jego karierą...

„Lawendowe wzgórze” to film o kobietach, które myślą, że już wszystko w swoim życiu przeżyły, które mogą tylko wspominać swoją młodość z nostalgią, którym już się nic ciekawego i ekscytującego w życiu zapewne nie zdarzy… To również film o wiecznej młodości. Nie młodości ciała, ale stanu umysłu, ducha, a przede wszystkim uczuć, które nigdy nie umierają i czasami przychodzą wtedy, kiedy przestaje się już na nie czekać.

„Film odpowiada na pytanie “Czy starsi ludzie nadal czują pragnienia seksualne?” W dzisiejszej atmosferze kultu młodości jest to niesłusznie zaniedbywane zagadnienie,” zwracała uwagę jedna z widzek. „Chciałabym wreszcie obejrzeć film o prowadzących aktywne życie starszych ludziach, którzy z trudem mogliby znaleźć czas dla wyrzuconego przez morskie fale młodzieńca…Wielu takich znam sama, najstarsi mają 93 lata”, dodawała przekornie druga.

Wnioski

Jak podkreślają autorzy raportu, kobiety dojrzałe same, w miarę możliwości powinny zabierać głos na forum publicznym i wymagać od środowiska filmowego uznania w nich nie tylko interesującego tematu na film ale też, co nie mniej ważne, inteligentnej widowni. Zaawansowane wiekiem przedstawicielki płci pięknej mają bowiem różnorodne i bogate życiorysy, wielkie marzenia i plany. Filmowcy muszą to zrozumieć aby w zapomnienie odeszły stereotypowe produkcje przedstawiające kobiety głównie jako osoby „kłótliwe, niekompetentne, podejrzliwe i uparte lub też wątłe i chore bądź godzące się na wszystko i pełne poświęcenia”.