Ekranowy wizerunek kobiet dojrzałych

Raport powstał we współpracy z lokalnymi uniwersytetami trzeciego wieku, których wybrani słuchacze zostali poproszeni o zrecenzowanie kilku spośród zaproponowanych tytułów i odesłanie swoich spostrzeżeń na adres Instytutu. Zgodnie z intencją badaczy, miało to wzbogacić projekt, dostarczając cennych informacji na temat odczuć wywołanych przez określone produkcje w gronie osób po 60 roku życia, a więc zbliżonych wiekiem do postaci przedstawionych na ekranie.

Kluczowe wnioski

Raport stwierdza wyraźnie, że starsze kobiety są właściwie niewidoczne w kinie masowym. Dotyczy to zarówno samych aktorek jak i granych ról. Powszechna jest dyskryminacja ze względu na wiek przy naborze obsady do filmów. Dojrzałe aktorki otrzymują przy tym znacznie mniej propozycji niż ich koledzy po fachu, a różnica ta dodatkowo pogłębia się z wiekiem.

Autorzy przywołują zamieszczony w czasopiśmie Cineaction artykuł Janine Marchessault, który zwraca uwagę na fakt, iż stereotypowe postrzeganie wieku starczego jako synonimu brzydoty, niedołężności i bezużyteczności powoduje, że kobiety – rzekomo w głównym stopniu dotknięte tymi przywarami – bardzo rzadko goszczą na naszych ekranach, o ile przekroczą pewną granicę wieku. Uważa się je bowiem za mało ciekawy i nie dość odpowiedni „materiał” na film.